Καταχώρηση Ονόματος στο Επιμελητήριο
Πολυάριθμες είναι δυστυχώς οι ελληνικές επιχειρήσεις, οι οποίες σπεύδουν κατά τη σύστασή τους ή εντός δύο μηνών υποχρεωτικά απ’ αυτή, να αναγγείλουν στο οικείο Επιμελητήριο περιφέρειας όπου υπάγεται το κύριο κατάστημα και τα υποκαταστήματα της επιχείρησης, την επωνυμία τους (ατομική ή εταιρική) καθώς και τον τυχόν διακριτικό τίτλο, εφησυχάζοντας κατά τα λοιπά ότι η επωνυμία τους ή ο διακριτικός τους τίτλος είναι κατοχυρωμένα νομικά. Η καταχώρηση ωστόσο της επωνυμίας (ή αντίστοιχα του διακριτικού τίτλου) στα βιβλία επωνυμιών του οικείου Επιμελητηρίου έχει μόνο δηλωτική σημασία και δημιουργεί υπέρ του καταθέτη δικονομικό τεκμήριο ότι τότε χρησιμοποίησε για πρώτη φορά την επωνυμία, αφού η εγγραφή ανατρέχει πάντοτε στον χρόνο έναρξης των εργασιών της επιχείρησης.
Καταχώρηση Ονόματος στο Επιμελητήριο
Αν ωστόσο τα διακριτικά γνωρίσματα μίας επιχείρησης (επωνυμία ή διακριτικός τίτλος) συμπίπτουν και με τα διακριτικά γνωρίσματα προϊόντος ή υπηρεσίας της επιχείρησης (το όνομα των παρεχόμενων υπηρεσιών ή προσφερόμενων εμπορευμάτων), σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει αυτό ότι αυτομάτως παράγεται και απόλυτη νομική προστασία για το τελευταίο υπέρ της επιχείρησης. Αφού ο επιχειρηματίας που χρησιμοποιεί άτυπα στην αγορά ένα διακριτικό γνώρισμα (όνομα προϊόντος ή υπηρεσίας), χωρίς να το έχει τυπικά κατοχυρώσει στην Υπηρεσία Σημάτων του αρμόδιου Υπουργείου, για να χαίρει δικαστικής προστασίας αναφορικά με το γνώρισμα αυτό, θα πρέπει δικαστικά και μόνο να αποδείξει καθιέρωση στις συναλλαγές, δηλαδή θα πρέπει να συγκεντρώσει και να θέσει υπόψη του Δικαστηρίου έγγραφες αποδείξεις που να δηλούν πέραν πάσης αμφιβολίας την πραγματική χρήση της σχετικής ένδειξης στις συναλλαγές, η οποία μάλιστα να αγγίζει τα όρια της καθιέρωσης κατά την κρατούσα άποψη. Αυτή ωστόσο η ουσιαστική συμμετοχή της επιχείρησης στις συναλλαγές υπό ορισμένη ένδειξη, η οποία μάλιστα αγγίζει τα όρια της καθιέρωσης δεν είναι μία αυτονόητα εύκολη στην απόδειξη διαδικασία για την επιχείρηση, διότι πολλές φορές θα πρέπει να ανατρέξει στο μακρινό παρελθόν, συγκεντρώνοντας με δυσκολία τιμολόγια, έγγραφα από διαφημίσεις σε οπτικοακουστικά μέσα με βέβαιη χρονολογία, τυχόν συμβάσεις που φέρουν τη συγκεκριμένη ένδειξη, κλπ. Ως καθιέρωση μάλιστα δεν νοείται η απλή γνωριμία του κοινού με το διακριτικό γνώρισμα. Απαιτείται ένας υψηλότερος βαθμός αναγνωρισιμότητας, τέτοιος ώστε σημαντικός αριθμός συναλλασσομένων να εκλαμβάνει τη χρησιμοποιούμενη ένδειξη είτε ως δηλωτική προέλευσης του προϊόντος από ορισμένη επιχείρηση (διακριτικό γνώρισμα προϊόντος) είτε ως εξατομικεύουσα το κατάστημα ή την επιχείρηση καθεαυτή (διακριτικό γνώρισμα επιχείρησης). Να σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι ακόμη και εάν αποδειχθεί δικαστικά η καθιέρωση στις συναλλαγές, η προστασία της επωνυμίας δικαστικά θα εκτείνεται μόνο στη συγκεκριμένη περιφέρεια δραστηριοποίησης της επιχείρησης και όχι πανελλαδικά, εκτός αν οι συναλλαγές στοιχειοθετούν πανελλαδική καθιέρωση.
Επειδή λοιπόν η προστασία ενός διακριτικού γνωρίσματος άτυπα χρησιμοποιούμενου στις συναλλαγές προστατεύεται μόνο μέσω επίπονης δικαστηριακής διαδικασίας απόδειξης της καθιέρωσης στις συναλλαγές και βέβαια μόνο αναφορικά με τη συγκεκριμένη περιφέρεια, το δίκαιό μας αναγνωρίζει τα εμπορικά σήματα. Η κατοχύρωση εμπορικού σήματος (τυπικό διακριτικό γνώρισμα) ολοκληρώνεται με την καταχώρηση της αμετάκλητης απόφασης της Διοικητικής Επιτροπής Σημάτων στο ειδικό δημόσιο βιβλίο Σημάτων. Τυπικά δηλαδή ολοκληρώνεται με την κρατική πράξη, που συνήθως είναι διοικητική πράξη ή δικαστική απόφαση, η οποία καθιστά τον δικαιούχο του σήματος αποκλειστικό δικαιούχο της συγκεκριμένης ένδειξης de facto, χωρίς να απαιτείται η οιαδήποτε λοιπή δικαστική απόδειξη, αφού και μόνο με την κατάθεση αίτησης κατοχύρωσης του σήματός του στην Υπηρεσία Σημάτων έχει κατοχυρώσει χρονική προτεραιότητα σχετικά με το σήμα αυτό.